Koktajl krewetkowy: 30 lat minęło

Nie wiem, jak wielu czytelników pamięta te burzliwe czasy, gdy w Polsce zmieniał się ustrój i pojawiły się artykuły spożywcze wcześniej zupełnie niedostępne*. Nigdy później nie jadłam tylu produktów wysokoprzetworzonych, co na samym początku lat 90 (i podczas trzech tygodni z zupkami chińskimi w Londynie kilka lat później, kiedy priorytetem były wstępy do muzeów i ubrania, a nie jakaś zdrowa dieta).

Poza chipsami z papryką, mlekiem UHT i jogurtami owocowymi w różnych smakach (a nie owocowym = wieloowocowym, i to by było na tyle), w sklepach pojawił się różowy sos „Tysiąca wysp”, a także krewetki koktajlowe. Wiecie, co to oznacza? Że przez jakiś czas na wszystkich spotkaniach towarzyskich, urządzanych przez moich rodziców, pojawiał się koktajl krewetkowy. Jak pierwszy raz go zjadłam, niezwykle mi smakował, więc potem zjadłam go za dużo… i później przez dłuższy czas na samą myśl o połączeniu zielonego (sałata) z różowym (sos i morska wkładka) się wzdrygałam. Potem też się wzdrygałam, bo wydawało mi się, że to takie danie na które lepiej spuścić zasłonę milczenia, mniej więcej jak na cappuccino w proszku (brrrr). Aż nie tak dawno temu gdzieś przypadkiem zjadłam coś, co ten nieszczęsny koktajl przypominało, tylko w wersji nieco zdekonstruowanej (m.in. nie z krewetek długości 1cm)… i niedawno myśl pt. „zjadłabym” jak do głowy mi weszła, to nie chciała z niej wyjść ;). Ponieważ na Facebooku zostałam zachęcona do realizacji, oto koktajl krewetkowy w wersji 30 lat później.

Składniki (2 porcje):

• ok. 12 średnich blanszowanych krewetek, wcześniej rozmrożonych

Sos:

• 2 łyżki majonezu (najlepiej domowego!)
• 2 łyżki ketchupu
• sos Worcestershire (do smaku)
• tabasco (jw.)
• sok z cytryny (jw.)
• chrzan (opcjonalnie i jw.)

Do podania:

• kilka liści sałaty
• szczypiorek (opcjonalnie)
• słodka papryka (jw.)

Użyłam rozmrożonych, blanszowanych krewetek, w większości obranych (tj. wciąż miały ogonki, ale bez pancerza), które obgotowałam ok. 2 minut (można na parze), odcedziłam i przestudziłam. Wszystkie składniki sosu wymieszałam i doprawiłam do smaku. Na dnie dwóch kieliszków do wina umieściłam kilka drobnych liści sałaty, dodałam kapkę sosu, rozłożyłam po równo krewetki (już bez ogonków), całość polałam sosem (z podanych składników wychodzi go zresztą trochę z zapasem, ale myślę, że sobie z tym poradzicie). Do podania można posypać odrobiną szczypiorku i oprószyć słodką papryką, żeby mocniej mrugnąć w stronę minionych czasów** ;). Jeść od razu, ew. po góra kilkunastu minutach, żeby sałata za mocno nie nasiąkła sosem.

* I do tej pory pamiętam, jak latem ’92 starszy o rok kolega opowiadał mi, jak był na otwarciu pierwszego w Warszawie McDonalda w św. p. budynku Sezamu.

** Bo przystawki, np. serowe koreczki, posypane po całości słodką papryką, to coś, co dla mnie aż krzyczy ‘1990’ ;).