Co jakiś czas wspominam o tym, co jemy podczas górskich wędrówek w Austrii (całkiem sporo z tego można obejrzeć sezonowo na moim Instagramie lub np. w albumie na Facebooku). Pisałam kilka lat temu o specjalizacji na halach, tj. produktów selbstgemacht, i wspominałam tam m.in. o ulubionym Strohlehenalm; rok temu przy okazji bucht wspomniałam „krasnoludki”. Podczas wrześniowego wyjazdu pomyślałam, że – skoro wpisy nt. Bad Gastein czy Bad Hofgastein cieszą się popularnością – może komuś przyda się subiektywny przewodnik po lokalnych gospodach. Większość z nich jest stosunkowo łatwo dostępna, tj. położona poniżej 1500 m., do niektórych można dojechać samochodem. Wiele produktów do zjedzenia na szlaku, można także kupić podczas sezonowych targów pod ratuszem miejskim (największe są we wrześniu w ramach dożynek, tj. Bauernherbst, mniejsze odbywają się także latem w każdy czwartek).
Doświadczenia z wędrówek zbierałam od 7 lat (narciarskich jest nieco więcej, ale lokale się prawie nie pokrywają); miejsca na mapie odwiedziłam – z dwoma wyjątkami – co najmniej dwa razy, są to więc gospody, do których wracam, bo albo jest ogólnie smacznie, albo jest wyjątkowo miło, albo można tam kupić/zjeść coś rzadko spotykanego. Ponieważ wpis wyszedł mi za długi, jak na możliwości Bloxa (!), podzieliłam go na 2 części.
Idąc od góry, z północy (Dorfgastein) na południe:
– Steineralm. Miejsce prowadzone, jak to często bywa, przez rodzinę wielopokoleniową (starsze panie gotują, wnuki kręcą się pod nogami). Tu trafiliśmy pierwszy raz na piwo, schodząc chyba z jezior Paarsee i niestety byliśmy najedzeni prowiantem na wynos… choć od pączków z trudem oderwaliśmy wzrok (M wcześniej widział proces formowania i smażenia, bo siedział vis a vis wejścia do gospody). Wróciliśmy w kolejnym roku, celem konsumpcji pączków. Miały być wytrawne Blattkrapfen, ale coś nam nie wyszło z produkcją niemiecką ;), i były słodkie Bauerkrapfen. Nie żałowaliśmy. Miejsce od tej pory nazywamy „Pączkami”.
– Strohlehenalm: tu w sumie wszystko napisałam w 2010, dodam tylko, że zawsze z przyjemnością tam wracam. Właściwie zawsze coś bierzemy na wynos, najczęściej ser i/lub masło.
– Biberalm. Część uroku miejsca można obejrzeć na poniższym króciutkim filmie – pani nas dwukrotnie obsługiwała ;).
Gospoda jest dość popularna, bo i szybko i łatwo można do niej dojść, podjechać autem lub wjechać rowerem. Dla nas to z kolei źródło Zwetschkenpofesen, o których wspominałam, a widoki po drodze do Bad Hofgastein takie:
– Laderdinger Alm. Laderding to niewielka wioska między Bad Hofgastein a Dorfgastein. M wymyślił nam kilka lat temu wycieczkę – choć doszliśmy do samego Laderding wzdłuż szosy a potem pięliśmy się w górę szeroką drogą, wg mapy z mikro osady wysoko w lesie miało być przejście m.in. łąkami bezpośrednio do obrzeży Bad Hof. Niestety, jak poinformowała nas pani w Laderdinger Alm, przynosząc deskę pełną domowych smakołyków, ścieżka dawno zarosła, a poza tym właśnie trwała ścinka drzew. Wróciliśmy zatem tak, jak przyszliśmy, ale te sery, masło i wędliny długo zostały mi w pamięci. Dlatego rok temu poszliśmy tam ponownie (w deszczu) i niestety: choć przy domach w lesie stały samochody i gdzieś daleko między drzewami było słychać głosy, z żywych postaci zobaczyliśmy tylko (bardzo mokrą) krowę. Pokręciliśmy się w tą i z powrotem, ale niestety, nikt się nie pojawił. Jeśli jednak Wam się uda, powinno być smacznie.
– Rastötzen Alm/Grußberghütte. Tu byłam wiele razy, bo gospody (jedna położona tuż obok drugiej, jak widać na zdjęciu w drugiej części posta) są położone dokładnie na trasie na Gamskarkogel (na którym byłam trzy razy), atrakcyjny i popularny dwutysięcznik, kilka innych szczytów o podobnej wysokości oraz przełęcz, z której można przejść do sąsiedniej doliny. Zjadłam więc sporo wersji Bretljause i ciast z jagodami, opiłam się maślanki (np. malinowej) i wody z sokiem. Najlepiej jednak zapamiętałam naszą wycieczkę sprzed kilku lat, gdy spadł śnieg – i wbrew naszym przewidywaniom leżał także na wysokości ok. 1600 m. – więc doszliśmy na miejsce nieco przemoczeni i zmarznięci. Górna gospoda była nieczynna, w dolnej za to hoża nastolatka nakarmiła nas zupą z knedlem, usmażyła talerz Kaiserschmarrn’, a na koniec napoiła sznapsem swojego Taty, żebyśmy „się nie przeziębili”. Z tego co pamiętam, w moim przypadku to nie pomogło ;).
CDN.
ENGLISH PLEASE:
I’ve mentioned food-related Austrian „perks of hiking” on my blog several times (and a fair selection can be seen on Instagram or Facebook). I’ve written about selbstgemacht (homemade) produce, e.g. from Strohlehenalm; last year I wrote about the „Dwarf inn”. Last September it occured to me that a subjective inn guide might come in handy. Most of these Almen are fairly accessible: located under 1500 m., some can be reached by car. Many food products can be bought during seasonal farmers’ markets held outside the Bad Hofgastein town hall (the largest take place at harvest time, i.e. Bauernherbst, but smaller are held every Thursday in summer).
I’ve been hiking in Gasteinertal for 7 years and I’ve visited most of the places on the above map at least twice: so, as you may guess, these are all places I come back to either because the food is so tasty, or the place is atmospheric/the people nice, or you can try something different. In part 1 of this guide I’ll focus mainly on the Dorfgastein/Bad Hofgastein half of the valley.
So, going down from Dorfgastein and heading south:
– Steineralm is run by a multi-generational family (the grandmas cook, the grandchildren get in the way). First time we stopped just for a beer while going down from the Paarsee. Unfortunately we weren’t hungry, but still we couldn’t drag our eyes from a plateful of fresh doughnuts (M sat opposite the door to the kitchen & so also saw how they were shaped and fried). We came back the following year, for the doughnuts, of course. Our plan of ordering savoury Blattkrapfen didn’t work out (still haven’t moved out of A2 level in German ;), so we got the sweet Bauerkrapfen instead. Not that we complained… and have since renamed the inn as „The Doughnuts”.
– Strohlehenalm: not much to add since 2010. It’s always a pleasure to come back and buy some cheese or butter.
– Biberalm. I think the promotional YouTube clip I’ve included above shows some of the inn’s charm (and the waitress served us twice ;). Biberalm is fairly popular, as it’s easily reached from the valley on foot, by car or bike. For my DH & me it’s a source of Zwetschkenpofesen, as I mentioned here before. The views en route or from outside the inn are, even from a relatively low height, again unbeatable.
– Laderdinger Alm. Laderding is a hamlet between Bad Hofgastein and Dorfgastein. M had an idea for a trip: go to Laderding the regular way & climb the dirt track, reach the forest a few hundred metres further on, then take a path back to Bad Hofgastein. Unfortunately, once we reached a handful of huts in the forest and Laderdinger Alm, we were informed the path had long since overgrown & besides, there was logging taking place in the wood. We were cheered up by the board full of homemade cheese, butter and cold cuts; we went back the way we came, but I remembered that food for a long time. So, last year we went back to Laderding & climbed the road to the forest in the rain. We were out of luck: although there were a few cars around the forest cabins & we could hear voices far away among the trees, the only live creature around was a very wet cow. After a while we gave up. If, however, you’re lucky and the owners are there to serve you, you should be in for a tasty meal.
– Rastötzen Alm/Grußberghütte. I’ve visited these twin inns (located one above the other, as you can see in the pic below) many times, as they’re conveniently located right on the path to the popular over 2K peak Gamskarkogel (which I’ve climbed three times), several similar peaks and a mountain pass to the neighbouring valley. In other words, I’ve had my fair share of Bretljause and bilberry cake, buttermilk (raspberry-flavoured, anyone?) and cordials. Our most striking visit there was a few years back, a few days after snowfall – when we were surprised it still lay, and quite thickly at around 1600 m. over sea level, so we reached our destination slightly wet and cold. The upper inn was closed, but in the lower one a rosy-cheeked girl served us soup with dumplings, fried a plateful of golden Kaiserschmarrn’, and finally insisted we drank a shot of her father’s schnapps, to ward off a potential cold (which didn’t work in my case, as we soon found out ;).
To be continued…
O mnie
