Gdy pierwszy raz zobaczyłam zdjęcia wybrzeża Amalfi – kiedyś tam, ileś lat temu, ale już w internecie – zareagowałam wyjątkowo elokwentnie „o, wow”. Ujęcia przedstawiały pastelowe domy przyklejone do skał bezpośrednio nad turkusową zatoką, pod wściekle błękitnym niebem. „Muszą być podkręcone te kolory”, tak myślałam, choć wiedziałam, jaką barwę ma choćby Morze Egejskie. Teraz oczywiście wiem, że prawdopodobnie były naturalne ;).
Na nasz czterodniowy pobyt w szeroko rozumianych okolicach Amalfi wybraliśmy Scalę, położoną kilka km na północ od Ravello (które widzieliśmy z tarasu, dokładnie jak na zdjęciu powyżej), czyli nie bezpośrednio na wybrzeżu. Po namyśle sądzę, że była to bardzo dobra decyzja. Z okien widzieliśmy i Ravello, i morze, i cytryny (porastające większość ogrodów należących do naszego pensjonatu – te na powyższym zdjęciu otaczały basen), i inną bujną roślinność. Po kilku minutach spaceru pod górę byliśmy w centrum niewielkiej, spokojnej miejscowości, gdzie przy placyku koło katedry (patrz zdjęcie poniżej) koncentrowało się życie społeczności: szkoła vis a vis kościoła, obok kawiarnia i restauracja, na jednym rogu apteka (nazwisko właściciela to samo, co kawiarni), na drugim tablica poświęcona pamięci poległych podczas I WŚ (powtarzały się tylko 3-4 nazwiska, jak w takich miejscach bywa).
W kawiarni piliśmy (po wcześniejszym przepłynięciu się w basenie) poranną kawę (espresso macchiato dla M i mnie, americano dla teściowej), czasem zagryzając cornetto, czasem obserwując dzieci idące na lekcje; odwiedziliśmy też raz restaurację (ryba dnia maślano-cytrynowa była bdb, makarony już nie wszystkie, ale na koniec pojawiło się limoncello…), a podczas wieczornego wyjścia na wino trafiliśmy przypadkiem na obchody Bożego Ciała po właściwym Bożym Ciele (i nieformalną imprezę temu towarzyszącą).
W paru lokalnych sklepach (np. całkiem dobrze zaopatrzonym warzywniaku, którego godzin otwarcia nie rozgryzłam, ale dwa razy nam się udało coś kupić 😉 zaopatrywaliśmy się w art. spoż. na śniadanie (typu naprawdę smaczna ricotta czy nowy dla mnie owoc pt. loquat/nesperas) i kolację (np. prosecco, jak widać powyżej): czyli optymalnie ;). Aż chciałoby się coś napisać więcej o tych cichych wieczorach, ale akurat miejscówka vis a vis drogi na wybrzeże nigdy tam naprawdę cicha nie będzie: ruch na szosie jest duży, także motocyklowy, i dopóki się nie przywyknie, ten hałas jest odczuwalny.
Na Ravello spojrzeliśmy także z bardziej bliska: w ranek po przyjeździe zjechaliśmy wąską dróżką w kierunku wybrzeża, zaparkowaliśmy pod audytorium, w którym latem odbywają się koncerty, i wspięliśmy się w kierunku Villi Rufolo, by zwiedzić ogrody. Słowo „wspięliśmy” nie jest przypadkowe – na Amalfi nie sposób uniknąć opcji „w górę, w dół” i/lub schodów. Z bardzo rzadka zdarza się winda (np. w Sorrento), ale osobiście podejść bym nie unikała: poza okazją do spalania lodów/innych smakołyków, jest to zazwyczaj okazja do zobaczenia najlepszych widoków. Zdjęcie powyżej zostało zrobione bezpośrednio po wyjściu z parkingu.
Po Ravello planowaliśmy krótki pobyt na plaży (tyle, przy przepłynąć się w morzu), ale niestety zatłoczenie tzw. Amalfi drive połączone z niedzielą i upałem oznaczało, że nigdzie, ale to nigdzie, w żadnej z czterech miejscowości, nie udało się nam zaparkować. Gdy na koniec zapłaciliśmy mandat, próbując się wycofać na potencjalny parking przed nosem policjanta, zawróciliśmy na nasze wzgórze (oczywiście po drodze stojąc w korkach lub z powodu robót drogowych). Transport to niestety lokalny problem: droga na wybrzeżu jest jedna, wąska, kręta i zatłoczona, m.in. przez liczne autokary; jadąc więc autobusem publicznym, co rozważaliśmy, korków się nie uniknie, choć oczywiście nie ma wówczas problemu z parkowaniem. Oczywiście, wielu włoskich kierowców się nie przejmuje, stawiając samochody po prostu wszędzie – policja najwyraźniej patrzy wybiórczo ;). Alternatywą jest transport morski, ale ten zorganizowany/masowy dociera tylko do wybranych miejsc.
Przepłynąć udało się kolejnego dnia, po zwiedzeniu burzowego Amalfi. Wyładowania atmosferyczne przeczekaliśmy w katedrze, potem pokręciliśmy się po alejkach miasta (w górę… i w dół), podziwiając najróżniejsze cytrynowe pamiątki (od limoncello po mydła), następnie poszliśmy tunelem do Atrani, stanowiącego de facto przedmieścia Amalfi. Ponieważ było bezpośrednio po deszczu/burzy, czyt. pogoda nie typowo plażowa, liczba ludzi na plaży (położonej właściwie przy samych kamienicach i prawie pod kościołem: na takiej jeszcze nie byłam 😉 była bardzo zachęcająca.
Na obiad wróciliśmy do Amalfi, zjeść lokalny makaron scialatelli (jego twórca pochodził właśnie z Amalfi), który poza tym, że jajeczny, zawiera niewielką ilość mleka oraz sera, a smakuje trochę jak przerośnięte kluski lane. Nie byliśmy pod wielkim wrażeniem ;), za to pierwszy raz M tam pił spremuta di limone, czyli włoski odpowiednik citron presse. Świeży sok wyciskany z cytryn bardzo dobrze wspominam z Prowansji (pomaga, gdy jest bardzo gorąco, musisz chodzić po słońcu a poprzedniego dnia wina było… może ciut za dużo), i w kraju cytryn tym bardziej wypada go wypić – choć przyznaję, że po paru łykach musiałam dodać trochę wody, a M preferował cukier.
Wycieczkę do Amalfi zakończyłam poszukiwaniem piekarni (mapy Google nie radzą sobie z zabudową tamtejszych miejscowości) i przy okazji znalazłam sklep z serami, w tym bufalą, oraz ze zrzędliwym starszym sprzedawcą (właścicielem?), który mnie napominał, by mówić po włosku. No więc spróbowałam nawet, na miarę moich możliwości, niestety nie był zachwycony ;). Kulka prawdziwej mozzarelli urozmaiciła wieczorny posiłek na tarasie, wraz z dodatkami z lokalnego samu („supermarket” brzmi tu zbyt szumnie), w tym lekko kwaśną cukinią alla caprese.
Kolejnego dnia pojechaliśmy do Sorrento, wcześniej omawiając, co kto pamięta z filmu Wesele w Sorrento (ja: Pierce’a Brosnana, i że wszystko było albo żółte – sukienka bohaterki, cytryny – albo niebieskie – niebo, morze czy koszule głównego bohatera). Miasto nas w sumie rozczarowało, choć było parę plusów. Spożywczy plus nr 1: zjadłam pierwszy raz brioszkę z lodami. Pisała o tym np. Nigella w Forever summer (jako daniu śniadaniowym – hm…), i zawsze chciałam spróbować. Wnioski? Wolę grube rożki ;). Może inaczej rzecz by wyglądała, gdyby to była naprawdę smaczna, a co więcej, naprawdę świeża brioche. Plus drugi: zjadłam kolejny raz owoce morza, co zawsze traktuję jako plus (i tam nad morzem jadłam je, lub ryby, właściwie codziennie). Tym razem były w postaci sałatki w restauracji przy nadbrzeżu.
Po trzecie, widok plaż ze schodów prowadzących nad morze był najładniejszą rzeczą jaką widziałam w mieście (i dowodem na to, że „w górę, w dół” ma zalety, a windą by się to ominęło). Po czwarte, drogę powrotną odbyłyśmy z Mamą w dużym stopniu (tzn. do Amalfi) statkiem, i podczas tej przeprawy zaliczyłam najpiękniejsze morskie widoki podczas wycieczki.
Nie obyło się bez drobnych przygód, typu prom stał przy zupełnie innej kei niż powinien (więc wsiadłyśmy w ostatniej chwili) oraz ku naszemu zdziwieniu popłynął najpierw na Capri, a nie wzdłuż wybrzeża w kierunku Positano. W momencie, gdy statek odbił od stałego lądu, zamiast go okrążyć, trochę się zaniepokoiłyśmy, ale dopiero jak pojawił się przed nami kolejny ląd (a Mama spytała: „Czy płyniemy do Neapolu?”), wpadłam na pomysł, by ostrożnie (wiatr!) wygrzebać z torebki telefon i sprawdzić lokalizację. Ląd okazał się być właśnie Capri, i w ten sposób zobaczyłyśmy przynajmniej Marinę Grande na słynnej wyspie.
Kolejnego dnia musieliśmy już skierować się w stronę Rzymu, ale postanowiliśmy parę godzin spędzić w Neapolu. Przyznaję, że zastanawiałam się, czy to rozsądny pomysł, bo wielokrotnie słyszałam opinię, że to wyjątkowo niebezpieczne miasto, absolutnie nie należy jechać, wszystkich turystów okradają, itd., itp. Zachęciły mnie jednak opinie koleżanek, które tam niedawno były, i zaryzykowaliśmy (przyjmując zasadę „zachować zdrowy rozsądek i oczy szeroko otwarte”, oraz zostawiając samochód na strzeżonym parkingu ;). Kierując się sugestiami męża jednej z koleżanek, neapolitańczyka F. (dziękuję jeszcze raz za wskazówki!) dotarliśmy zygzakiem do Galerii Umberto I, w której poszłam prosto do Sfogliatella Mary.
Poprzedniego wieczoru, podczas przeglądania info o mieście, dotarło do mnie, że Neapol to nie tylko pizza, ale także inne ciekawe wyroby np. cukiernicze. Na przykład jest taka sfogliatella z ciasta a la strudlowe, oczywiście wysmarowana hojnie masłem, napełniona ricottą, skórką cytrusową oraz migdałami. Podobno najlepsze ciastka sprzedaje się przy dworcu kolejowym, do którego mieliśmy trochę daleko, ale te od Mary były ciepłe, słodkie, aromatyczne i po prostu bardzo smaczne. O ile wypieki włoskie często do mnie nie trafiają (za suche, za słodkie), sfogliatella jest warta spróbowania. Po ciastku ruszyliśmy do Chiostro di Santa Chiara, gdzie przede wszystkim chciałam obejrzeć ozdobne krużganki. Powrót prowadził przez tzw. Dzielnicę Hiszpańską. Tam są widoki takie, jak najczęściej kojarzy się z Neapolem – wąskie uliczki, obwieszone kolorowym praniem, często wznoszące się stromo do góry. Tam także są liczne stragany uliczne z owocami oraz rybami i owocami morza. Inną ciekawostką są gablotki z flakami, takie jak ten na zdjęciu poniżej.
Oczywiście, nie mogliśmy opuścić miasta bez zjedzenia jeszcze czegoś. Nie poszliśmy na pizzę (jedna z naszych towarzyszek, jak się niestety przekonaliśmy dość szybko, niespecjalnie mogła ją jeść), a do poleconej przez ww. F. klasycznej restauracji Umberto, gdzie na stół wjechało sporo spremuta di limone i spróbowałam potrawki z ośmiorniczek w pomidorach. Bez przygód dotarliśmy potem do samochodu i opuściliśmy miasto, więc potwierdzam, że nie taki Neapol straszny, jak go malują. Nie miałabym nic przeciwko, by jeszcze kiedyś tam wrócić… W końcu muszę kiedyś zjeść „tą prawdziwą pizzę”! Wybrzeże Amalfi, choć obiektywnie piękne, nie skradło mi serca, m.in. ze względu na problemy komunikacyjne. Scalę za to zapamiętam na długo.
PS. A w Rzymie po raz trzeci poszliśmy do opisywanego wcześniej Ai tre scalini, i wygląda na to, że mam ulubioną restaurację, tylko szkoda, że położoną tak daleko od miejsca zamieszkania ;).
O mnie
