Rabarbar kojarzy nam się najczęściej na słodko: wypieki, kompoty i inne desery. Tymczasem jednak – podobnie jak np. jabłka – bardzo dobrze sprawdza się w daniach wytrawnych. Na przykład azjatyckich czy tam, gdzie użylibyśmy właśnie kwaskowatego jabłka, np. w daniach z wieprzowiną czy kaczką. U mnie było to pierwsze, tj. polędwiczka wieprzowa. Nie wiem, czy uwierzycie, ale choć jadałam polędwiczki i w restauracji, i na obiad u rodziny, nigdy ich sama nie przyrządzałam. Postawiłam na jak najprostszą metodę, dbając o to, by mięsa nie przepiec, i wyszło bdb.
Pieczona polędwiczka wieprzowa: Mięso ważące 630-650g lekko natrzeć solą, pieprzem i świeżym tymiankiem lub majerankiem (w ostateczności suszonym), minimalnie natłuścić olejem. Piec 15 min w 215 st. C (termoobieg) i kolejne 20 min (lub ciut krócej, aż termometr wbity w mięso pokaże ok. 65 st. C) w 190 st. C., po upieczeniu odstawić na ok. 10 minut, przykryte folią. U mnie polędwiczka piekła się w towarzystwie ziemniaków, młodych marchewek i szparagów.
Clou jednak oczywiście miał być sos – z grubsza wg Nigela Slatera, gdzie także towarzyszy wieprzowinie. U mnie z 1/2 składników (przy okazji odkryłam błędy w Tender...) i bez dodatku pomarańczy, tylko ze skórką cytrynową. Wino jest opcjonalne (u Nigela występowało w daniu, ale nie w samym sosie). Jeśli nałogowo wyjadacie pieczone szare renety z brytfanki z kaczką (lub owoce są ciekawsze od tego całego drobiu…), to może Wam smakować.
Składniki:
- 200g rabarbaru
- łyżka cukru
- skórka starta z 1/2 cytryny
- ok. 2 łyżek wody lub białego wina
- szczypta cynamonu
- sól
Rabarbar umyć, pokroić w kostkę, zasypać cukrem i skórką cytrynową w małym rondelku. Podlać wodą/winem, zagotować, gotować na średnim ogniu aż się rozpadnie na pulpę. Doprawić szczyptą cynamonu, zmiksować na gładko. Doprawić do smaku solą. Podawać na ciepło do upieczonego mięsa.
O mnie
