Biscotti pomarańczowo-orzechowe. I vin santo

Zaczęło się od tego, że M – od pewnego czasu fan białych win deserowych – kupił vin santo, na co zareagowałam: „No, to teraz już muszę zrobić biscotti!”. Tylna okładka mojego wydania Gastronomy of Italy Anny del Conte to właśnie tradycyjny duet ww. wina i ciasteczek.

Tu mała uwaga o nazewnictwie: guru del Conte podaje właściwie przepis na cantucci, ale w leksykonie stosuje wymiennie tą nazwę z określeniem biscotti. Znalazłam opinie, że biscotti to szersze pojęcie a prawdziwe cantucci muszą zawierać migdały, ale niedawno kupiłam paczkę herbatników o tej nazwie bez migdałów, za to z dodatkiem orzechów laskowych… Potem się doczytałam, że cantucci to tzw. biscotti di Prato (Prato to miejscowość w Toskanii). Ogłupiała spytałam „naszego człowieka w Toskanii”, tj. autorkę bloga Moja Toskania, o co właściwie chodzi. Dowiedziałam się, że choć tradycyjne cantucci są z Prato i migdałowe, obecnie spotyka się nawet takie z truflami 😉 i innymi bardziej klasycznymi dodatkami deserowymi (typu czekolada). Żeby jednak uniknąć dyskusji typu „te kremówki to napoleonki” czy „ta tarta to nie tarta”, wolę przyjąć bardziej pojemne określenie, tj. uważam, że upiekłam biscotti :). Bazowałam jednak na przepisie z Nigellissima na ciasteczka z żurawinąu mnie są ze zmienionymi dodatkami (inne orzechy, skórka pomarańczowa).

Składniki:

  • 1 jajo
  • 75g drobnego cukru
  • 2 łyżeczki skórki otartej z pomarańczy
  • 125g mąki
  • 1/2 łyżeczki proszku do pieczenia
  • szczypta świeżo startej gałki muszkatołowej (lub szczypta cynamonu)
  • 2 łyżki kandyzowanej skórki pomarańczowej
  • ok. 75g orzechów włoskich, lekko rozdrobnionych

Biscotti pomarańczowo-orzechowe. I vin santo

Ubić jajo z cukrem na kogel mogel. Dodać pozostałe składniki poza bakaliami, wymieszać do połączenia składników, na koniec delikatnie wmieszać bakalie. Przełożyć masę na omączony blat (ciasto jest dość lepkie, ale takie ma być) i uformować bochenek a la ciabatta. Ułożyć na blaszce wyłożonej pergaminem/matą do pieczenia i piec ok. 25/30 minut w 180 st. C. (u mnie z termoobiegiem), aż „bochenek” się lekko zezłoci (uważać, żeby nie przepiec; na mój gust ciasteczka na zdjęciu* w książce są nieco przypalone ;).

Przełożyć na kratkę na ok. 5 minut i pokroić nożem z piłką na ok. 1cm kawałki (powinno ich wyjść ok. 16-17, włącznie z piętkami). Kawałki ułożyć na blaszce i piec kolejne 5 minut. Wystudzić przed jedzeniem.

Ciasteczka są dość twarde (ale uwaga, nie jak kamień – z czym się już spotykałam w przypadku biscotti) i maczanie w jakimś napoju jest wskazane. Nie jestem jednak pewna, czy od vin santo nie wolę po prostu kawy ;). Wino mi owszem, smakuje (w klasie win deserowych, których z rzadka się mogę napić), ale przynajmniej to, które kupiliśmy, jest mało aromatyczne, żeby nie powiedzieć, że nie ma w ogóle aromatu (a dobry tokaj** mogę wąchać godzinami). Jeśli ktoś jednak koniecznie zapragnąłby połączyć jedno z drugim, sugeruję wybranie naczynia do picia o odpowiednio szerokim otworze, by ciasteczko swobodnie można było maczać.

* Warto dodać, że ogólnie zdjęcia w książce Nigelli są dość specyficzne (a przynajmniej – nierówne), choć oczywiście koszmarków w duchu lat 80-tych ze wspomnianej Gastronomy of Italy nie przebiją.

** Ciekawa jestem, czy ktoś oglądał film Dean Spanley, w którym bohater grany przez Sama Neilla robi dość niezwykłe rzeczy pod wpływem tokaju?