U Kucharzy

Pisałam już kiedyś o nietypowym lokalu na warszawskim Krakowskim Przedmieściu, czyli Przekąskach i Zakąskach. Dziś recenzja miejsca położonego o kilka metrów od bistro, z tej samej rodziny (pt. Gessler), czyli U Kucharzy.

Restauracja niedawno została wyróżniona Bib Gourmand przez krytyków Michelin. My pierwszy raz odwiedziliśmy ją niedługo po otwarciu, kilka lat temu. Bardzo dobrze zapamiętałam z tej wizyty nietypowe wnętrze: lokal został utworzony na zapleczu byłej restauracji Hotelu Europejskiego i wiele w nim nie zmieniono – pozostały np. charakterystyczne biało-czarne kafelki na podłodze, umywalki na ścianach itd. Inne rzeczy, które mnie wówczas uderzyły, to wiek obsługi – znacznie starszy niż zazwyczaj się spotyka w stołecznych restauracjach, żeby nie powiedzieć, że około emerytalny – oraz zwyczaj przywożenia dania i dodatków do niego w rondlach/na deskach itd. na wózku (czy właściwie wielkim drewnianym stole) do klienta i nakładania potraw „na żywo” przy stoliku.  Dania pieczone wychodzą z pieca o określonych porach, opisanych w menu. Jadłam wówczas śledzia w oleju lnianym, który jest dość specyficznym daniem, oraz kurczaka faszerowanego. Ogólnie retro jadłospis i styl gotowania wywarł na mnie wrażenie, podobnie jak we wspomnianych wyżej Przekąskach…, zainspirowanego kuchnią polską XX-lecia międzywojennego. Do restauracji wróciliśmy jakiś czas później, pozytywne wrażenie zostało utrzymane. Niedawno poszliśmy po raz trzeci i, niestety, nie było całkiem różowo.

Po pierwsze: obsługa. Już nie ma tylu osób w wieku starszym, i może szkoda. Obsługiwało nas dobre kilka osób i to pierwszy minus: trudno było się zorientować, kto właściwie odpowiadał za nasz stolik. Najprawdopodobniej była to pani, która nas do niego zaprowadziła, niestety dość chłodna w obyciu. W ok. 10 minut od zajęcia miejsc zorientowaliśmy się, że nie dostaliśmy serwetek. M poprosił o nie przechodzącego kelnera, po paru minutach otrzymaliśmy serwetki, które były… mocno wilgotne. Na nasze zdziwione spojrzenia kelner zapewnił nas, że są „czyste, dopiero co uprane”. Podejrzewam, że to był powód, dla którego brakowało ich na stoliku: wszystkie były „w praniu”. Kolejną sprawą było to, że ponieważ przy rezerwacji telefonicznej nie spytano mnie, czy chcę siedzieć w sali dla niepalących, a zapomniałam się o to upomnieć, znaleźliśmy się w części dla palaczy. M poprosił kolejnego przechodzącego kelnera, czy moglibyśmy zamienić stolik na miejsca dla niepalących. Pan obiecał się tym zająć, ale niestety, więcej go nie zobaczyliśmy.

Na szczęście pierwsze zgrzyty później nieco zrekompensowała bardzo szybka i kompetentna obsługa przy daniach głównych, szczególnie przy kaczce M, kiedy kilka osób  zajęło się nami bardzo sprawnie i efektownie. Miłym akcentem była także pożegnalna rozmowa z portierem, częściowo przeprowadzona en français ;).

Po drugie: jedzenie i napoje.

U Kucharzy

Zaczęliśmy od naszego ulubionego aperitifu, tj. Kir Royal, który był w porządku, ale piłam w życiu lepsze (podejrzewam, że była to kwestia jakości wina musującego). Jako przystawki jedliśmy smażonego węgorza (M) oraz tatar (ja). Z tego drugiego restauracja jest znana i znów nie chodzi tyle o samo danie, co o sposób jego przyrządzenia. Do stolika podjeżdża pan, który sieka drobno mięso na naszych oczach, natłuszcza je lekko olejem i miesza z pozostałymi składnikami (które także kroi „na żywo”). Przyznaję, że miałam dużą ochotę na tatara i ze smaku gotowego dania byłam zadowolona, choć tak naprawdę wydaje mi się lepiej, jeśli można je sobie doprawić wg własnych upodobań (i tak ten u Kucharzy był dość łagodny w smaku, za to – na szczęście – nie przesadzono z cebulą). M uważał natomiast, że oleju było za dużo. Podobne zastrzeżenie miał do swojego węgorza, tj. że był zbyt tłusto przyrządzony. Białe wino, które pił do ryby, było smaczne, choć za ciepłe.

U Kucharzy

Na szczęście, podobnie jak w przypadku obsługi, wstępne zgrzyty kulinarne zostały zrekompensowane (zwłaszcza w przypadku M) przy okazji dania głównego. M zamówił kaczkę pieczoną (która akurat o tej porze opuszczała piec), która była krucha, nie za sucha i nie za tłusta – w sam raz. Z dodatków była modra kapusta, sos żurawinowy i puree ziemniaczane. Ja natomiast zdecydowałam się na sztukę mięs, danie, do którego mam słabość. Ostatni raz je jadłam w Arłamowie, i muszę przyznać, że choć to u Kucharzy było całkiem smaczne (mięso podane razem z warzywami, które się z nim gotowały, plus sos chrzanowy), arłamowskie lepsze. Rzecz jest w tym, że porządna sztuka mięs powinna być leciutko włóknista, a równocześnie krucha, a ta u Kucharzy była zbyt, powiedzmy, spójna. Do tego dostałam kubek rosołu z mięsa, którego zamiast mnie – z rosołu uznaję tylko bulion/wywar używany do sporządzania innych zup – skosztował M i opisał jako bardzo tłusty i mało wyrazisty. Do dania głównego piłam czerwone wino „stołowe”, które jak na tą klasę było całkiem niezłe.

Na deser – który wybiera się też z wózka – w postaci sernika zdecydował się tylko M. Choć serniki tradycyjne nie zawsze mi smakują, ten był wart spróbowania: dość słodki, gęsty, ciężki i bardzo smaczny.

Podsumowując: mam mieszane uczucia. Przed tą wizytą bym U Kucharzy raczej polecała, obecnie mam wrażenie, że i kuchnia i obsługa są mocno nierówne. Pomysł jest wciąż bardzo dobry, ale wykonanie nie zawsze trzyma poziom.